شهید سیدرضا صمدانی

 با بانگ اذان (الله اکبر … الله اکبر) از خواب بیدار شدم.

خدای من چه رویای خوب و زیبایی بود. ای کاش بیدار نشده بودم ای کاش اذان دیرتر بلند می شد.

باید این خواب را برای حاج سید مهدی (پدر شهید ) تعریف کنم و درجریان بذارم.

نماز صبح خواندنم و به کارهای روزمره پرداختم.

ساعت 7 صبح رفتم درب خونه آقا سید درب زدم و صدا زدم آقا سید مهمان نمیخواهید.

جواب شنیدم مهمان حبیب خداست بفرمائید و با گفتن یا الله وارد خانه شدم.

خدای من چه خبر است همه خوشحال ولی در این حال خسته، در تکاپوی کارهای خونه اند.

داخل اتاق شدم و نشستم دیدم خداوند منان پسری زیبا به فاطمه خانم ( مادر شهید) اعطاء کرده.

یاد خوابم افتاد و به حاج سید مهدی گفتم من دیشب خوابی دیدم. گفت انشالله خیر است. حالا چی بود. گفتم دیشب قبل از اذان خواب دیدم دو تا از سادات جلیل القدر و نورانی و رشید وارد منزل من شدند بعد از سلام واحوالپرسی پرسیدم سادات بزرگوار کجا بودید که منزل ما را نورانی فرمودید.

یکی از آن سادات فرمود منزل حاج سیدمهدی بودیم خداوند پسری به ایشان اعطاء فرمود بهش بگو نامش را سیدرضا بگذار و در این حین قصد خروج از منزلم را داشتند که با بانگ اذان از خواب بیدار شدم.

حاج سید مهدی که متفکرانه و با دقت به حرفهای من گوش میداد گفت خیراست انشالله. من علاقه خاص و وافری به آقا امیرالمومنین امام علی علیه السلام دارم و نیت داشتم نام پسرم را سید علی بگذارم حال با این خواب میذارم سید علیرضا نام فرزند را سیدعلیرضا گذاشتند.

متاسفانه بمدت 4ماه نوزاد بیمار شد و درسال 1342 با وجود عدم دکتر متخصص در زرند و با آن شرایط سخت ایاب وذهاب، چهار مرتبه طفل را نزد متخصص کرمان بردند و در دفعه آخر از زنده ماندن آن قطع امید کردند دم دم های اذان صبح فاطمه خانم از خواب بیدار شد دید حاج سیدمهدی دارد نماز شب می خواند بعد از اتمام نماز به حاج آقا گفت خواب دیدم  دو تا از سادات جلیل القدر و نورانی و رشید وارد منزل ما شدند و گفتند ما گفتیم نامش رو سیدرضا بگذارید حال بی توجهی کردید ما تا فردا می بریمش پیش خودمان حاج آقا گفت باشه از این به بعد نامش سیدرضا است با تغییر نام بیماری از وجود طفل رخت بربست ورفت.